Przez cała noc nie mogłam zmrużyć oka. Leżałam pod swoim ulub drzewem i opierałam nogi na pni, bawiąc się swoimi bransoletkami. Wsłuchiwałam się w odgłosy chrapania streferów oraz przeraźliwe krzyki Bóldożerców. Zastanawiam się nad wieloma rzeczami. Ostatni nie miałam żadnych snów. Czemu? Może Minho miał racje? Może stwórcy bawią się mną i dają fałszywa nadziei. Zauważyłam że pali się ognisko, a wokół niego dostrzegłam kilka osób. Wstałam i skierowałam się w stronę światła. Gdy w końcu dotarłam na miejsce zobaczyłam siedzącego Marka. Przelękłam ślinę. Chce z nim pogadać. Ale teraz bez złości i niemiłych snów. Mi zależy na przyjaźni z nim.
- Cześć Mark - powiedziałam cicho, siadając koło niego.
Chłopak szybko podniósł na mnie wzrok i miałam wrażenie, ze jego błękitne oczy przewiercała mnie na wylot. Rzucił krótkie '' cześć'' i ponownie wbił wzrok w ognisko.
- Chciałem cie przeprosić - powiedział cicho.
- Za co?- spytałam.
- Za wszystko - odparł, wyrzucając w bok ręce. Uderzając przy tym mnie.
- Ups...
- Za to też - powiedziałam, patrząc na niego.
Zaśmiałam się cicho.
- Ja tez chciałam cie przeprosić - powiedziałam, patrząc się w oczy marka. Chłopak uśmiechnął się lekko, co odwzajemniłam
- No wiesz za wczorajsze zachowanie. Nie panowałam nad sobą.
- Rozumiem.
- Wiec miedzy nami jest już ok...?- spytałam, nieśmiało.
Mark uśmiechnął się szeroko.
- Mhm- przytaknął, a ja przytuliłam się do niego.
- Mark - zaczęłam - proszę, odpowiedz mi na jedno pytanie.
Usiadłam na przeciwko chłopaka, tak by móc spojrzeć w jego oczy.
- O co chodzi chłopakom? W sensie, ciągle mówili, że z tobą były same problemy już od samego początku i tak dalej....
Mark odwrócił na chwile wzrok. Wziął głęboki oddech i ponownie na mnie spojrzał.
- Odkąd tu przybyłem, czyli od miesiąca, działy się ze mną dziwne rzeczy. Miałem różne ataki złości i w ogóle. Raz rzuciłem się na Minho z nożem. Potem wbiegłem, jakby nigdy nic, do Labiryntu prawie zabijając Bena. Ciągle lądowałem w Ciapie.
- Wow !
- Noo, nie wiem jakim cudem, ale drugi raz mnie ułaskawili.
- Ha! Dzięki mnie- powiedziałam, unosząc dumnie głowę. mark popatrzył na mnie.
-Tak, to prawda. W taki razie dziękuje - uśmiechnął się a, ja odwzajemniłam gest.
Oparłam się o kłodę myślałam przez chwile patrząc na niebo, po chwili usnęłam.
***
Obudziło mnie szturanie w ramie. Otworzyłam leniwe oczy i je przetarłam. Nade mną stał Mark z krzywym uśmiechem na twarzy.
- Dzień dobry, śpiąca królewno - powiedział Mark, pochylając się nade mną.
- Która godzina?- spytałam.
- A ta o której Zwiadowcy biegną do Labiryntu - uśmiechnął się.
-Ja nie jestem jedna z nich, wiec po co mnie budzisz?- jęknęłam.
Chłopak wzruszył ramionami i wyciągną do mnie dłoń, którą chwyciłam i dzięki jego pomocy stanęłam na równe nogi.
-Bo ja wiem?- Mark zaśmiał się cicho - kazali ci się zjawić na stołówce.
- Kto kazał?
- Newt i Minho.
Po chwili oboje byliśmy już w drodze do stołówki. Gdy Mark wspomniał o jedzeniu, od razu poczuwał jak kiszka się przekręcają. Okropnie mi w brzuch burczało.
-Ty też jesteś taki głodny?
-Ja już jadłem - powiedział z uśmiechem na twarzy.
- Tak wcześnie?
-Pomagam Patelniakowi, wiec coś sobie lubię podjadać.
- Aaa okey rozumiem.
Nim się obejrzeliśmy dotarliśmy do celu. Mark wpuścił mnie do pomieszczenia, a ja mruknęłam ciche co za dżentelmen przez co dostałam łokciem w bok od blondyna.
-Hejka- rzuciłam na przywitanie, a Newt i Minho odpowiedzieli tym samym.
Zaczęłam jeść śniadanie.
-Mark powiedział, że mnie wołaliście. - powiedziałam.
Newt wymienił z Minho szybkie spojrzenie połykając kęs swojej kanapki i powiedział coś na co opadła mi szczeka.
- Biegniesz razem z Minho do Labiryntu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz